اعتراف

 

تا نهان سازم از تو بار دگر 

راز این خاطر پریشان را

میکشم بر نگاه نازآلود

نرم و سنگین حجاب مژگان را

 

دل گرفتار خواهشی جانسوز

از خدا راه چاره میجویم

پارساوار در برابر تو

سخن از زهد و توبه میگویم

 

آه...هرگز گمن مبر که دلم

با زبانم رفیق و همراهست

هرچه گفتم دروغ بود دروغ

کی ترا گفتم آنچه دلخواهست

 

تو برایم ترانه میخوانی

سخنت جذبه ای نهان دارد

گوئیا خوابم و ترانه تو

از جهانی دگر نشان دارد

 

شاید اینرا شنیده ای که زنان

در دل "آری" و "نه" به لب دارند

ضعف خود را عیان نمیسازند

رازدار و خموش و مکارند

 

آه،من هم زنم،زنی که دلش

در هوای تو میزند پروبال

دوستت دارم ای خیال لطیف

دوستت دارم ای امید محال