یادی نکردی از من
رسم رفاقت این نیست
اشکی برام نریختی
عشق و صداقت این نیست
دشمنِ راهِ دورم
دردِ دلم زیاده
جاده به جز جدایی
هیچی به من نداده
مثلِ تمومِ عالم
حالِ منم خرابه خرابه خرابه
مثل تموم بختها
بخت منم تو خوابه تو خوابه تو خوابه
سنگِ صبورم اینجا
طاقت غم نداره نداره نداره
طاقت اینکه پیشش
گریه کنم نداره نداره نداره
حالی واسم نمونده
دنیا برام سرابه
داد می زنم که ساقی
میخونه بی شرابه
.
.
.
.
انگار که ساعت ها و ساعت ها گریه کرده باشم،چشمام میسوزه.گاهی بصورتم دست میزنم که شاید اشکامو پاک کنم.ولی اشکى نیست.کاش بود.کاش گریه کرده بودم.کاش یه چیزی و یه راهی بود که این وجود سرتاپا آتیش رو آروم کنه.اما هیچی نیست.هیچی نمیتونه این درد رو تسکین بده.
خدایا،یادته ازت خواسته بودم که معجزه هاتو نشونم بدی؟معجزه ی واقعی.گفته بودم دل خوش کنک الکی نمیخوام.
الان دلمو ببین.ببین چه حالیه...شکسته،آتیش گرفته،سوخته و خاکستر شده،هیچی ازش باقی نمونده.دیگه دلی نمونده که حتی الکی خوش بشه.چیکار میکنی با بنده هات؟هان؟چیکار میکنی خدا؟چی رو میخواستی بهم نشون بدی؟تهش رو؟ تهِ تهِ قصه،برای من همینه؟ همین؟
یک عدد نیلگونِ بسیااااار ضدحال خورده هستم
نمیدونم چطور شده که تمااااامِ ویدیوهای گوشیم به استثناى پنج شش تایی که این اواخر گرفتم پاک شده.حدود ١٥٠ تا کلیپ بود که تو پنج سال اخیر گرفته بودم و همه شونو دوست داشتم😭مطمئنم دستم نخورده چون سیستم ایفون اینطوریه که وقتی حذف کنی اول میره تو حذف شده ها ولی اونجا رو نگاه کردم و نبودن😭 عکسام ظاهرًا سرجاشونند ولی ویدیوهام...🥺 من ویدیوهای نازنینمو میخوام😭
ای نسیم سحری بندگی من برسان
که فراموش مکن وقت دعای سحرم
چشم تو با هق هقِ من
با شکستن آشنااا نیســـــت
این شکستن بی صدا بود
هر صدایی که صدا نیست..
عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود
نه به نامه‌ای پیامی نه به خامه‌ای سلامی
نُهِ نُهِ نودونُه که روز خاصی واسم محسوب نمیشد .کار خاص و خارق العاده ای هم انجام ندادم توی این روز.
اما لحظاتى قبل متوجه شدم که امروز دوهزارمین روزیه که من توی این و وبلاگ دارم مینویسم.دو هزار روز.
البته که اینم اهمیت خاصی نداره و فقط عمر رفته رو بهم یاداوری میکنه.اما از لحاظِ رند بودنش تو یه روزِ رند در نوع خودش جالب توجه میباشد !
شبانگاهان تا حریمِ فلک چون زبانه کشد سوز آوازم
شرر ریزد بی امان به دلِ ساکنان فلک ناله ی سازم
دلِ شیدا حلقه را شکند تا بر آید و راهِ سفر گیرد
مگر یکدم گرم و شعله فشان تا به بامِ جهان بال و پر گیرد
خوشا ای دل بال و پر زدنت شعله ور شدنت در شبانگاهی
به بزمِ غم دیدگانِ تری جانِ پُر شرری شعله ی آهی
بیا ساقی تا به دستِ طلب گیرم از کفِ تو جامِ پی در پی
به دادِ دل ای قرارِ دلم نوبهار دلم میرسی پس کی؟
چو آن ابرِ نو بهارم من
به دل شورِ گریه دارم من
میتوانم آیا نبارم من
نه تنها از من قرارِ دل می رباید این شورِ شیدایی
جهانی را دیده ام یک سر دیده ام یک سر غرقِ دریای ناشکیبایی
بیا در جان مشتاقان گل افشان کن گل افشان کن
به روی خود شب ما را چراغان کن چراغان کن
چو آن ابرِ نو بهارم من
به دل شورِ گریه دارم من
میتوانم آیا نبارم من
این روزای قرنطینه هم عجیب و غریب شده.ازین لحاظ که مجبوریم اول غروب بریم خونه و بخاطر محدود بودن تایم کاری تو پاساژ،خوابِ بعدازظهرم حذف شده،و اینجوریه که شب ها خیلییییی زود خوابم میبره و ازونطرف هم کله ی سحر بصورت دیفالت از خواب بیدار میشم :)))
دیشب نصف شب از خواب پریدم،با خودم گفتم که الان دیگه ساعت چهارپنج صبحه.از پنجره بیرونو نگاه کردم دیدم ماه بالای سرمه و به شدت در حالِ تابیدنه.گوشیمو برداشتم که از ماه عکس بگیرم :|| D: دیدم عه ساعت یازده و نیم شبه🤦🏻♀️
خوشبختانه بعد از عکسِ کج و کوله ای که گرفتم سریع خوابم برد.ولی دوباره بعد از چند ساعت از خواب بیدار شدم گفتم خب الان دیگه حتما ساعت نزدیک شش صبحه.مجدد نگاه کردم به گوشیم دیدم نه بابا ساعت چهار صبحه 🤦🏻♀️
نمیدونم تو اون اوضاع چرا معین تو ذهنم پلی شده بود و داشت واسه خودش میخوند:
ای تو بهانه واسه موندن
ای نهایتِ رسیدن
ای تو خودِ لحظه بودن
تو طلوع صبحِ خورشید
دمیدن ...
بعد از چندین دور تکرار این اهنگ و اهنگهای دیگه تو سرم و بعد از چند ساعت،وقتی که هوا داشت روشن میشد بالاخره مجدد خوابم برد.
بعد از چندین سال روالِ زندگیم بهم خورده و مغزم واقعا هنگ کرده به این سطح از تو خونه موندن .
بنظرم اینجوری داره بهش واکنش نشون میده D:
چند روز پشت سرهم میشه که روزامو با گرفتن چنین پیامی از افراد مختلف شروع میکنم:
-[سلام نیلو جونم خوبی؟ دیشب خوابتو دیدم.خواب دیدم اومدم پیشت و نشستیم دوتایی کلی حرف زدیم و ... ادامه ماجرا.]
*{اقا اغااا اقااا بگو چی شد؟هان! چی شده؟؟دیشب خوابتو دیدم.عجب خوابی بود.خیلی واقعی بود .صبر کن میتونی وویس گوش کنی یا کسی پیشت هست؟بذار واست تعریف کنم.و من با چشمای گرد به اتفاقاتی که تو خواب افتاده گوش میکنم.}
تعداد این پیام ها داره زیاد میشه و من؟ شاید فقط خودم بدونم دلیلش چیه.یه نخ نامرئی بین من و همه ی این ادم ها هست.چه نسبت خونی.چه دوستی عمیق.شاید هرروز باهم در ارتباط نباشیم و خبری از اصل حالم نداشته باشن.اما دوستم دارن.دوستشون دارم.برام عزیزن. و اینجوری شاید داره بهشون الهام میشه...
خواب... رویا... خیلی چیزا رو میتونه اثبات کنه.وجود روح،انرژی،عشق،یا هرچیز پر رمز و راز دیگه رو.
امروز با یکی از همین عزیزا کلی راجبش حرف زدیم.راجب عجیب بودن خواب.و اینکه خوابی که میبینیم فقط مربوط به حالات جسمی و روحی خودمونه یا مربوط به کسی خوابش رو هم میبینیم میشه؟
بهش گفتم بنظر من به هر دو طرف مربوط میشه.چه خودمون و چه اونی که خوابش رو میبینیم.گفت قدیمی ها میگن که دل به دل راه داره.واقعا راست گفتن.
خلاصه ته حرفامون هم این بود که خیره ایشالا خواهر :)
صلوات محمدی پسند عنایت بفرمایید :))
خودم تنها تنها دلم
چو شامِ بی فردا دلم
چوکشتی بی ناخدا
به سینه دریا دلم
به سینه دریا دلم
تو ای خدای مهربان
تو اى پناه بی کسان
به سنگِ غم مشکن دگر
چو شیشه مینا دلم
چو شیشه مینا دلم
تو هم برو ای بی وفا مبر بر لب نامِ مرا
دل تنگم بیگانه شد نمیخواهد دیگر تو را
نشانِ من دیگر مجو حدیث دل دیگر مگو
دلم شکسته زیر پا نمیخواهد دیگر تو را
نمیخواهد دیگر تو را
روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد
کامم از تلخی غم چون زهر گشت
بانگ نوش شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارغند از یاد من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مدام
زنده رود باغ کاران یاد باد
راز حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
...
