چارنامه

 

یک- یه نَفَر یه نقل قولی کرد از یه نَفَر دیگه و شب عیدی دل ما شکست.البته هیچکدوم قصد و غرض نداشتن ولی نکته ای تو این ماجرا بود بسی ناراحت کننده و دل شکننده.ماجرا رو هی نوشتم هی پاک کردم و هی نوشتم و هی پاک کردم و دست اخر تصمیم گرفتم که بذارم بمونه توی همین دل شکسته .

 

دو- وقتی همیشه از یه نَفَر سراغ میگیری و پیگیر احوالشی و سوْال پیچش میکنی و میخوای از حالش باخبر باشی،یعنی دوستش داری.یعنی برات مهمه.یعنی دلت براش میتپه.ولی وقتی یه روزی یه جایی حس میکنی داری اذیتش میکنی(خواسته یا ناخواسته )دیگه بیخیال میشی.فاصله میگیری.عقب میشینی.بازم دلیلش دوست داشتنه.چون دوستش داری و نمیخوای اذیت بشه.نمیخوای به زور حرف بزنه.پیش خودت میگی من که هستم.اونم هست.گفتنی باشه میاد و میگه.ولی ممکنه روزا همینجوری بگذره و ببینی یه روزی رسیده که دیگه نه تو اونو داری و نه اون تو رو.

 

سه-روز هاست که تمام وقت سرکارم.تمام وقت که میگم یعنی از ده صبح تا دوازده شب.یعنی روشنایی روز میرم تو پاساژ و تاریکی شب ازش میام بیرون.یعنی سروکله زدن با کلی ادم و راه انداختن کارشون و کاسبی کردن از صبح تا شب. شبها برگشتنی گیره ی روسریمو تو ماشین باز میکنم.گیره ی موهامم.شیشه رو تا اخر میارم پایین و اجازه میدم تا خودِ خونه باد بخوره به سرو گردنم.البته فکر نکنید زلف بر باد میدم.نه.از زیر روسری به زلف باد میدم.هعی بابا.چی گفتم نصف شبی.خلاصه حال خوبیه.یجور حس رهایی داره.خدا برکت بده به کسب و کار هرکی که داره برای زندگیش تلاش میکنه و زحمت میکشه.نظر لطفشم شامل حال همه بشه.شامل حال ما هم.

 

چهار- تصمیمات جدیدی گرفتم.تصمیماتى شاید سرنوشت ساز.امیدوارم از پسش بربیام.این چیزیه که تمامش دست خودمه.تمام و کمال.البته اگر خدا بخواد و اراده ای عطا کنه.همون چیزیه که سال هاست دنبالشم.حالا تو دست منه و به ثمر رسیدن یا نرسیدنش رابطه ی مستقیمی با خودم داره ..