زندگى آى زندگى ...

اگه از توی خونه موندن خسته شدید،اگر مثل من از پشت پنجره به نظاره ی بهار نشستین؛اگر بوی گل و سبزه و هوای لطیف و خنک هواییتون کرده که از خونه بیرون بزنید ؛ بهتون نمیگم که بیرون نرید.همینطور نمیگم که برید.چون احتمالا به دلایلی مجبور شدید که توی این مدت از خونه بیرون برید.اونموقع حتما مثل من با تمامِ وجودتون حس کردید که "هیچی" مثل قبل نیست.هممون حس کردیم که کثافت از شهر خلوت و بی عبور و مرور میباره.حس کردیم که از دیدن ادمها خوشحال نمیشیم و ازشون فاصله میگیریم!! حس کردیم که از یه موجود خیالی میترسیم.یه جایی تو مغزمون،اون وسط مسطا یا اون کنارهاش به هم میپیچه! مغزپیچه میگیریم.نمیتونیم بهارو حس کنیم.نمیتونیم قشنگی ها رو با خیال راحت ببینیم و حس کنیم.

شایدم دلتون بخواد دستاتونو با دستکش بِکَنید و بندازید دور! شاید دلتون بخواد با سرعت تمام برگردید به سمت خونه.

خونه! جایی که امنیت هست ولی پول برای همیشه نیست.برای همیشه یا مدت نامعلوم.

( البته اگر کارمند یا وابسته به دولت نباشی لااقل این دغدغه رو نداری)

بریم خونه و فکر کنیم به زحماتمون.به سرمایه هامون.به شغل و درامدمون و به اوضاع این روزهای دنیا.

قبل تر از اینا به سلامتی عزیزان و خودمون و آینده ای که بیشتر از همیشه مبهمه فکر میکنیم.

"به این بزرگترین دغدغه ی هر لحظه ی این روزهامون...سلامتى"

 

خدایا ! ما اگه به زندگی برگردیم،سعی میکنیم قشنگتر زندگى کنیم.بیشتر از دنیای بدونِ تشویشت لذت ببریم.

تمرین میکنیم خوب بودن رو،دوست داشتن رو ،عشق ورزیدن رو ... فقط برگردیم..

به سلامت، به "زندگی" برگردیم..